توي آسمون دنيا
هر کسي ستاره داره
چرا وقتي نوبت ماست
اسمـون جـــــــايي نداره
واسه من تنــــــهايي درده
درد هيچ کســــــــــو نداشتن
هر گل پژمـــــــــــــــرده اي رو
تو کوير سيـــــــــــنه کاشتن
ديگه باور کـــــــــردم انگار
که بايد تنـــــــها بمونم
تا دم لحــــظه مردن
شعر تنهايي بخونم